Almost Cut My Hair


Vorige week overleed een van de grote helden uit mijn jeugd: David Crosby. Fantastische stem, prachtig gitaarspel, en een enorm gecompliceerde persoonlijkheid. Mijn ouders hadden Dejavu van CSNY, en dat was mooi. Ik hield sowieso wel van dat soort muziek. Tussen mijn 14e en 16e heb ik de ultieme hippiefilm Woodstock een keer of 5 gezien, waarvan 3 keer in De Stulp in Renesse. Hippies waren echt een onderdeel van mijn jeugd, en hoewel ik net iets te jong was, deed ik met mijn broers en vrienden een serieuze poging om met onze haren te laten zien dat wij toch ook wel echt anders waren dan de "gewone" mensen. Lang haar hoorde er bij, en alle aankleding die daar onderdeel van was ging mee naar school. Grote ringen in mijn oren, rood geverfd haar (met Henna), de Indische armbanden van mijn moeder, niets was te gek, alles was Te Gek.. "We" reden op een Puch, al heb ik die nooit gehad, ik kwam niet verder dan het kapot maken van de versnellingsbak van de Tomos van Huib Hobbelman. We droegen spijkerbroeken, spijkerjasjes, t-shirtjes en boots, en oogden veel viezer dan we in werkelijkheid waren. We bleven zo ver mogelijk uit de buurt van Grijsbach, bah, en zo waren er wel meer dingen die niet mochten als je er bij wilde horen.


En dan wordt je wat ouder, je verandert, de mode verandert. Ik woonde niet meer thuis, was al twee keer mislukt op de lerarenopleiding, en het was voor mij ook tijd voor iets nieuws. De muziek veranderde, van relaxed en maatschappijkritisch naar de radicale overgang naar muziek die niet langer de hersens maar de benen aan het werk zette. Geen teksten maar ritmes, geen normale instrumenten maar electronica, geen 8 minuten maar maximaal 4. Alles moest sneller, en daar paste geen lang haar meer bij. Niks almost, ik liet mijn "Freak Flag" vliegen. Nou gebeurde dat niet zomaar op een donderdag bij Kees de Kapper, nee, Peter en ik gingen naar Galerie annex Kapsalon ...... aan de kop van de Witte de Withstraat in Rotterdam. Een aantal vriendelijke dames bogen zich over ons ouderwets lange haar en bezorgden ons een mooi nieuw modern en vooral snel kapsel. Vreemd, de dingen die je je herinnert. Na al die jaren kan ik me nog letterlijk het gesprek tussen de twee kapsters herinneren. Één van de twee dames had voor veel geld kaviaar gekocht bij de dure winkel naast de kapsalon, en vertelde haar collega dat ze het achteraf maar heel vies vond. Ik zal je de details besparen, maar voor de kaviaar helemaal besproken was, lagen mjn haren op de grond, en daar liggen ze nog steeds.. 


Ik weet niet of het iets met mijn haar te maken had, maar ik werd verstandig en ging werken. Eerst vrijwillig, toen wat minder vrijwillig, en toen om redenen waar ik je niet mee zal lastigvallen. Wat ik daar van geleerd heb gebruik ik altijd als "waarschuwing" voor mijn leerlingen. Let goed op en geniet van het nu. Op een dag ga je naar bed, en als je wakker wordt ben je 50. Het is niet dat je de tussentijd niet meemaakt, het is niet dat je jaren kwijtraakt, het is geen tragedie, maar.. Het leven heeft zijn eigen snelheid, het slokt je helemaal op met alle dingen die je moet doen om goed te zorgen voor jezelf en de mensen en mensjes om je heen. Je gaat naar bed als jonge god, en als je wakker wordt zie je in de spiegel dat je eindgesprek met God wel heel erg dichtbij aan het komen is.. Op die dag denk je na over waarheen, waarvoor, en over alle haren die je ergens op de grond achter gelaten hebt. Die ervaring is voor iedereen anders, maar voor mij was dat wel confrontererend. Als ik naar de foto van een jonge Frank kijk zie ik best dat ik het ben, herinner ik me zelfs nog dat de foto genomen werd, maar ik heb enorm veel moeite om mezelf te herkennen. Het is een vreemde gewaarwording om naar jezelf te kijken en je te realiseren hoe anders je geworden bent door alles wat je meegenomen hebt in het leven dat je geleefd hebt. Elke keuze die je maakt brengt je bij een volgende keuze die je weer bij een volgende keuze brengt. Niet alle keuzes zijn goed, maar spijt is iets voor later, en laten we het daar maar laten.


Lang haar heb ik nooit meer gehad. Als ik nu naar de staat van mijn haardos kijk, lijkt me dat ook een slecht idee. Ik wil niet eindigen als zo'n oude man die zijn haar aan één kant laat groeien om het dan over zijn hoofd heen te kammen om zijn kaalheid te verbergen. Who cares, het is maar haar, en als je daar je identiteit aan moet ontlenen is het triest gesteld.. De ironie is tastbaar! 


Maar soms, net zoals vorige week 18 januari, heb ik wel eens spijt. Wat nou als.. 


En dan hoor ik de tekst in mijn hoofd:


Almost cut my hair

Happened just the other day

It was getting kinda long

I could've said it was in my way

But I didn't, and I wonder why

It felt like letting my Freak Flag fly

I feel like I owe it, to someone.. 


Spijt is iets voor later.



Fr.