Sometimes I don’t know


"This is one story I've never told before. Not to anyone. Not to my parents, not to my brother or sister, not even to my wife. To go into it, I've always thought, would only cause embarrassment for all of us, a sudden need to be elsewhere, which is the natural response to a confession." 


Tim O'Brien; On the Rainy River.




Het mooie van het geven van een kort lesprogramma over poezie, poetry, is dat je zelf soms ook even een poging moet wagen om iets te schrijven volgens de regels der schone kunst. Je moet tenslotte niets vragen van je leerlingen wat je zelf niet kunt. Ik heb het dus ook nooit op deze manier gevraagd. Nu is het mooie van de poetische regels der kunst dat er wel regels zijn, maar dat je die regels net zo ver kunt buigen als je zelf nodig vindt om te je publiek te vertellen wat je kwijt wilt. En soms wil je wel eens wat kwijt! Sterker nog: soms moet je wel eens wat kwijt!!


Een aantal jaren geleden raakte de shit de fan met een behoorlijke vaart. Mijn broer overleed, en kort daarna gebeurde er van alles tijdens de corona-epidemie. Ik raakte emotioneel gezien de weg echt even kwijt, en vond hem pas weer nadat ik tijdens een vakantie (met nogal wat alcohol in mijn systeem) emotioneel helemaal leegliep over wat vrienden heen. Toen ik 'smorgens wakker werd en de schade overdacht, leek mij het adagio "Knop om en door" de beste weg voorwaarts, en dat is volgens mij best goed gelukt. Een paar dagen geleden overleed mijn schoonmoeder. Ik heb de gewoonte om random thoughts op te slaan in allerlei pagina's in Pages, die ik dan vervolgens een naam vergeet te geven zodat ik nooit kan terug vinden wat waar wanneer hoe, laat staan waarom. Op zoek naar materiaal dat ik kon gebruiken in een verhaal over Ma tijdens haar herdenking, zocht ik naar wat losse opmerkingen over de dood die ik op wat donkere momenten opgeschreven had. Ergens diep in Pages, onder een volstrekt random kop, vond ik onderstaand gedicht, in twee varianten. Niet geschreven om ergens door iemand anders dan mezelf gelezen te worden, en misschien juist daarom aardig voor dit niet bijzonder breed gelezen blog.  


Dus dit is het / zijn ze. Niet dat ze bijzonder goed zijn, maar ze geven wel redelijk goed weer hoe slecht ik me toen voelde. Aardig wel dat ik het in twee talen meende te moeten zeggen. Ze zijn niet hetzelfde, Engels kent andere emoties dan Nederlands, maar geven wel hetzelfde gevoel weer. Wat dat gevoel dan was, dat weet ik niet meer precies. Ik herinner me eigenlijk alleen nog goed dat ik het schreef met op de achtergrond het nummer "Sometimes I don't know what to feel" van Todd Rundgren. Maar misschien is dat gewoon maar een associatie. Sometimes you don't really know! 



Some Times


All that's left is an eternal now

I am only floating with the flow

Nothing left to guess at anymore

This is what happens after before

Today I'm living my tomorrow 

Nothing left but days of constant sorrow

I have given in to letting go


Before I take my bow

There's nothing here but now.. 


Soms


Ik leef een eeuwigdurende droom

Gewoon, meedrijvend met de stroom

Ik wil werk'lijk niets meer kwijt

Dit is wat resteert na al die tijd

Ik leef vandaag in morgen

En al mijn diepe zorgen

Waren niets dat echt niet slijt


Het antwoord op die ene vraag:

Er is niets anders dan vandaag..