The Classical Dilemma...
Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik graag een beetje aanrommel met muziek. Niet dat ik zo’n begenadigd gitarist of zanger ben, maar enthousiast ben ik wel. Mijn voorkeursmuziek is een beetje van alles en nog wat, maar als ik dan echt wat moet kiezen, dan zou ik absoluut voor de Blues gaan. En dan kom je, hoe maf het ook mag klinken, uit bij het grootste Nederlandse zangtalent van de vorige eeuw: Andre Hazes.
Niet omdat ik vind dat Andre nou zulke fantastische nummers op zijn naam heeft staan (alhoewel, zoek eens naar Hazes en blues), maar omdat hij een enorme liefhebber van de blues was. Ergens is dat ook wel logisch, want is dat niet waar Hazes over zong? De discotheek waar hij zo alleen was, de brief aan zijn moeder die hoog in de hemel is, hoe blue wil je het hebben? De Blues gaat over pijn, verdriet, verloren liefde, en als je zijn teksten zo leest, waren Andre zijn grootste hits dus eigenlijk gewoon de Blues! Het probleem is alleen dat hij dat nooit zo gevoeld heeft. Wat Hazes deed was niet wat hij wilde doen, maar wat er van hem gevraagd werd om zijn publiek tevreden te stellen. Hoe ultiem tragisch is het dat iemand die zo in staat was mensen te laten delen in zijn gevoel dat moest doen op een manier die hij niet echt voelde. Het resultaat laat zich dan ook raden. Hazes overleed na een leven vol pijn en onvervulde wensen, geleefd op basis van wat andere mensen van hem verwachtten.
Er zullen niet veel mensen zijn die de overgang van muziek naar politiek kunnen volgen, maar zo gek is dat helemaal niet. Politiek is praten, veel praten. Het zal niet veel mensen als muziek in de oren klinken, maar als je goed luistert zal je horen dat het refrein, dat waar het over gaat, na elk couplet terugkomt. Sommige politici bestaan alleen bij de gratie van dat herhaalde refrein. Nou zingt ieder vogeltje zoals het gebekt is, maar uiteindelijk is het wel de bedoeling dat de mensen waar we het voor doen er gelukkig van worden, en zo gemakkelijk is dat helemaal niet. The Classical Dilemma: Blues versus smartlap, principes versus idealen.. Wanneer houdt het grotere geheel op belangrijker te zijn dan de kleinere onderdelen? Hoe voorkom je dat je de mierenhoop redt door op de mieren te gaan staan?
Die afweging is altijd moeilijk. Wat je ook doet, het zal altijd bij iemand op weerstand stuiten, je kunt niet altijd voldoen aan wat mensen van je verwachten. Maar ja, hoe weeg je een papieren werkelijkheid als de echte wereld aan de andere kant van de weegschaal hangt te spartelen. Gestelde doelen zijn altijd min of meer arbitrair, een opgave is niet meer dan dat dat wat je van jezelf vraagt. Het belang van alle burgers botst bijna altijd met het belang van het individu, en het geld dat de platenmaatschappij verdiende aan de smartlappen van Hazes was belangrijker dan het geluk dat Hazes niet uit zijn werk haalde.
Andre Hazes zei ooit: Als kind leer je dat je altijd de waarheid moet vertellen. Dat niemand hem wil horen leer je pas later!
En zo klonteren we een beetje door, gesterkt door het idee dat Hazes uiteindelijk toch zijn blues album heeft mogen maken. Hij noemde het album “Dit is wat ik wil”, met de nadruk op ik. Luister er eens naar, er gaat een wereld voor je open. De Blues is pijn, maar dat is het leven ook, toch?
